Emilia Dragosz „Kiedy się spotkamy”

BIURO WYSTAW ARTYSTYCZNYCH W KIELCACH
i kurator dr Magdalena Leśniak
zapraszają do
Galerii Dolnej
na wystawę obrazów
Emilii Dragosz „Kiedy się spotkamy”.
Wernisaż w piątek 6 września 2019 o godz. 18.
Wystawa czynna do 29 września.

„Wystawa obrazów Emilii Dragosz to prezentacja kilkudziesięciu płócien różnych rozmiarów, powstałych między 2012 a 2019 rokiem, wykonanych w technice olejnej na płótnie. Niektóre z nich wchodzą w skład pracy dyplomowej pt.: „Więzy”, którą artystka obroniła w 2013 roku na studiach magisterskich na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
Głównym bohaterem malarstwa Emilii Dragosz jest człowiek. Artystka obrazuje go w sposób realistyczny. Na niektórych płótnach występują całe postacie, na innych twarze lub inne fragmenty ciała. Wśród prac jest tylko jedno przedstawienie martwej natury. Są to kwiaty w obrazie „Stan skupienia”.
Artystka maluje realistycznie, ale jednocześnie zachowuje niepowtarzalny charakter medium, którym się posługuje. Na jej płótnach widać pociągnięcia pędzla. Nie próbuje naśladować fotografii, choć punktem wyjściowym do powstania obrazów są zdjęcia.
Prace Emilii Dragosz emanują specyficznym, melancholijnym nastrojem. Przedstawione sytuacje nie są dosłowne i jednoznaczne w interpretacji. Odbiorca może się jedynie domyślać, co kryje się za gestami, pozami i mimikami przedstawionych postaci. Jak pisze artystka: „Do odbioru mojego malarstwa nie jest istotny kontekst sytuacji, opowieść, za którą kryje się temat przedstawiony na płótnie, rozpoznanie odzwierciedlanych osób. Nie buduję zamkniętych narracji. Obrazy, które maluję, oddziałują na poziomie wspólnego doznania – PRZECZUCIA”.
Wszystkie obrazy łączy to, że zostały namalowane na podstawie zdjęć. Emilia Dragosz używa fotografii jak szkicownika. W cyklu dyplomowym artystka specjalnie aranżowała sytuacje do sfotografowania, by na końcu je namalować. Obecnie pomysły na obrazy czerpie ze smartfona, którym dokumentuje otaczającą ją rzeczywistość. Artystka tak pisze o roli zdjęć w jej malarskiej twórczości: „Czynność malowania, poprzez wybór fotografii jako punktu wyjścia, nie jest równoznaczna z jej lustrzanym duplikowaniem, ale jej uwolnieniem i nadaniem jej nowego znaczenia”.
W tym spójnym zbiorze obrazów artystki widzę również pewne subtelne różnice.
Wychwytuję podziały na grupy tematyczne. Jedną z nich są płótna przedstawiające relacje między kobietą a mężczyzną. Inną – przedstawienia człowieka w towarzystwie kwiatów. Kolejną stanowią obrazy, których bohaterką jest osamotniona kobieta we wnętrzach. Liczną grupę tworzą również portrety młodych kobiet. W tej pierwszej grupie obrazów widzimy dwoje ludzi, kobietę i mężczyznę. Pokazana jest jakaś nieokreślona, trudna do odczytania relacja między nimi. Są uchwyceni w subtelnym kontakcie fizycznym, ujawniającym się poprzez dotyk, objęcie, zaplatanie warkocza… Z jednej strony widzimy gesty, które świadczą o trosce i czułości, z drugiej strony mogą to być już tylko rutynowe czynności wynikające z przyzwyczajenia. O niejednoznaczności interpretacji obrazów świadczą również intrygujące tytuły, które potęgują u odbiorcy wrażenie dezorientacji, np.: „Zaduch”, „Wszystko, co w jednej chwili osiąga zenit, musi później obumrzeć”, „Powtórzy się to znów, od początku, według tego samego wzorca”, „Kiedy nie chcę czuć, wstrzymuję oddech…”. Z opisu pracy dyplomowej malarki dowiaduję się, że obrazy z cyklu „Więzy”, to refleksja na temat szeroko pojętych relacji, w jakie wchodzimy z najbliższymi osobami. Autorka wymienia więź z rodzicami jako tę najważniejszą. To oni przecież są pierwszymi osobami, które poznajemy. Mają największy wpływ na to, kim się staniemy i w jakie inne relacje wejdziemy.
W tym samym cyklu ważne miejsce zajmuje motyw kwiatów. W opisie pracy dyplomowej malarki czytamy: „W moim malarstwie istotne staje się zjawisko towarzyszenia nam kwiatów w różnych okolicznościach życia: od narodzin po śmierć”.
Inną grupą przedstawień wśród obrazów Emilii Dragosz są powstałe już po dyplomie przedstawienia kobiety w zimnych, hotelowych wnętrzach lub wyłaniającej się z ciemności. Nie widzimy twarzy, ponieważ kobieta przedstawiona jest w pozycji to uniemożliwiającej. Postać jest odwrócona do odbiorcy tyłem lub ujęta z boku. Gama kolorystyczna w większości obrazów jest zawężona do chłodnych barw m.in. zieleni i fioletu, co potęguje u odbiorcy odczucie chłodu. Tu również widz poddany jest konieczności rozwikłania zagadki, kim jest przedstawiona osoba, co jej się przydarzyło, co czuje…
Dużą część swojej twórczej uwagi malarka poświęca portretowaniu młodych kobiet. Są to najnowsze obrazy, powstałe między 2017 a 2019 rokiem. Formaty płócien są znacznie mniejsze od wcześniejszych prac artystki. Kolorystyka wydaje się być bardziej wzbogacona i różnorodna. Tylko na nielicznych widzimy całą twarz danej kobiety, przedstawioną frontalnie, tak, że możemy przyjrzeć się poszczególnym cechom, rysom… Większość z nich zawiera ten charakterystyczny dla prac artystki dezorientujący czynnik. Niektóre portrety są skadrowane w ten sposób, że widzimy tylko fragment twarzy. Na innych światło jest tak mocne, że rozmywa cechy charakterystyczne danej postaci i w efekcie też zostajemy tylko z domysłami, kim jest ta osoba i w jakim właściwie momencie została uchwycona.
Malarstwo Emilii Dragosz to intrygująca opowieść o ludziach, ich emocjach, uczuciach i relacjach z innymi. Historie zatrzymane na płótnach dla każdego będą zupełnie inne. Obrazy te prowokują do zatrzymania na nich wzroku, do kontemplacji. Ten głęboki temat ujęty jest dodatkowo w wysmakowaną malarską formę. Prace Emilii Dragosz doświadczamy zatem na dwóch poziomach. Pierwszym jest odczytanie (lub nieodczytanie) historii, drugim zaś jest przyjemność, którą daje nam patrzenie na malarstwo na najwyższym poziomie” – pisze kurator wystawy dr Magdalena Leśniak.

Emilia Dragosz

Urodzona w 1988 roku w Kielcach. W 2013 roku ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Krakowie na wydziale malarstwa.

OSIĄGNIĘCIA ARTYSTYCZNE
2018
– Nagroda Marszałka Województwa Świętokrzyskiego w Interdyscyplinarnym Konkursie Plastycznym Województwa Świętokrzyskiego „Przedwiośnie 41”, BWA Kielce
2016
− Wyróżnienie w konkursie o Grand Prix Fundacji im. Franciszki Eibish, Warszawa
2014
− Nagroda Biura Wystaw Artystycznych w Kielcach, „Przedwiośnie 37”, Kielce
− Wyróżnienie przez Jury Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych, Kraków

WYBRANE WYSTAWY ZBIOROWE
2019
– „Młode malarstwo polskie”, wystawa prac malarskich zakupionych do kolekcji Muzeum Narodowego w Gdańsku z funduszu zakupowego Basila Alkazziego & Haliny Nałęcz, Pałac Sztuki, Gdańsk
2018
– „Przedwiośnie 41”, wystawa pokonkursowa, BWA Kielce
– Salon Nagrodzonych „Przedwiośnie 41”, Galeria „Zielona”, Busko-Zdrój
2017
− Leszek Misiak i uczniowie, Galeria Centrum, Nowohuckie Centrum Kultury, Kraków
2016
− „Przedwiośnie 39”, wystawa pokonkursowa, BWA Kielce
− pokonkursowa wystawa, Galeria Sztuki Katarzyny Napiórkowskiej, Warszawa
− Ogólnopolskie Biennale Sztuki 44 Salon Zimowy, Mazowieckie Centrum
Sztuki Współczesnej Elektrownia, Radom
2015
− „Przedwiośnie 38”, wystawa pokonkursowa, BWA Kielce
2014
− IV Przegląd Młodej Sztuki „Świeża Krew”, Galeria Socato, Wrocław
− Salon Nagrodzonych „Przedwiośnie 37”, Galeria Zielona, Busko-Zdrój
− „Przedwiośnie 37”, wystawa pokonkursowa, BWA Kielce
− „Oblicza Azji”, Muzeum Sztuki Współczesnej w Radomiu
2013
− Wystawa najlepszych jesiennych dyplomów ASP, Pałac Sztuki, Kraków
− Pokonkursowa wystawa Fundacji Zielona Marchewka, Centrum im. Ludwika Zamenhoffa, Białystok
− „Oblicza Azji”, Państwowe Muzeum Etnograficzne, Warszawa
− Biennale Sztuki Młodych „Rybie Oko”, Galeria Kameralna, Słupsk
− „Artystyczna Podróż Hestii”, wystawa ogólnopolskiego konkursu, Ergo Arena, Gdańsk
− „Nowy Obraz / Nowe Spojrzenie”, wystawa ogólnopolskiego konkursu UAP, Poznań
− „Nowy Obraz / Nowe Spojrzenie”, Miejski Ośrodek Sztuki, Gorzów Wielkopolski
− „Jeżeli” – wystawa malarstwa pracowni Leszka Misiaka, Collegium Maius
Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków
2012
− „Naturystki”, Centrum Sztuki Współczesnej Solway, Kraków
− „Powiązania”, Hilde, Niemcy.