3 x kolor

Biuro Wystaw Artystycznych w Kielcach Filia w Busku-Zdroju,
Galeria Sztuki Zielona
zaprasza na otwarcie wystawy malarstwa 3 x KOLOR

Waldemar Żuchnicki / Michał Poręba / Waldemar Kozub
Dnia 26 października (czwartek) 2017 roku o godzinie 18.00
Galeria Sztuki Zielona al. Mickiewicza 7
wystawa czynna do 30.11.2017

---

 

Zjawisko koloryzmu możemy obserwować w twórczości malarzy weneckich XV i XVI wieku, malarzy romantycznych,
impresjonistów czy postimpresjonistów, a także abstrakcjonistów. W Polsce zainteresowanie artystów malarzy kolorem, przypada na
okres międzywojenny minionego stulecia, zapowiedziane zostało przez postimpresjonistyczne malarstwo Józefa Pankiewicza. Koloryzm
(kapizm) wykształcił się i zdominował polską sztukę, stając się w latach trzydziestych XX wieku kierunkiem malarskim. Koloryści malowali
głównie z natury, kształtując formę kolorem, który był ważniejszy od konstrukcji i decydował o nastroju obrazu malarskiego.
Epatowanie kolorem i czerpanie z natury szczególnie można zaobserwować w latach pięćdziesiątych XX wieku u twórców reprezentujących
ekspresjonizm abstrakcyjny (Szkoła Nowojorska) i abstrakcję impresjonistyczną (Szkoła Paryska). Ekspresjonizm abstrakcyjny, choć
nie był stylem jednorodnym, miał jednak cechy wspólne, łączące stylistykę twórczości jego reprezentantów. Cechami tymi było m.in.:
czerpanie z natury, łączenie w obrazie rysunku i malarstwa. Abstrakcja impresjonistyczna to nurt abstrakcji niegeometrycznej,
gdzie punktem wyjścia dla twórców są konkretne, istniejące w naturze obiekty, z których wyprowadzają abstrakcyjne formy,
jako układy malarskie składające się na obraz.

Bliski nurtowi abstrakcji impresjonistycznej jest polski abstrakcjonizm, który należy traktować, jako ciąg dziejów kolorystycznego
pejzażu. W konwencji tej tworzyli swoje obrazy: Piotr Potworowski, Roman Artymowski, Jacek Sempoliński, Tadeusz Dominik, Józef
Hałas, Zbigniew Jaskierski, Rajmund Ziemski.

Odwoławszy się do historii sztuki chcę teraz przybliżyć odbiorcom twórczość malarską uczestników wystawy 3 x KOLOR – Żuchnicki,
Poręba, Kozub.

Waldemar Żuchnicki stosuje w swoich obrazach dwie uzupełniające się warstwy, widzenia przedmiotowych form i form abstrakcyjnych.
Obie warstwy wzajemnie się rastrują, uzupełniają i komponują w przewrotną, ale przemyślaną całość. Dramaturgię zestawień formalnych
Waldemar podsyca żywymi barwami. W rezultacie obrazy dają rytmikę chwiejności na granicy widzenia realnego i abstrakcyjnego.
Michał Poręba w obrazach buduje kolorem formy antropomorficzne przywołując odbiorcy podobne zobaczone w naturze. Michał „zatraca”
się podczas tworzenia obrazów, bowiem dla niego sam proces malowania zdaje się być ważniejszy od finalnego efektu. Mówią o tym jego
obrazy, które eksplodują ekspresją form, kolorów, faktur i zestawień barwnych.

Waldemar Kozub obrazuje zauważenia, wyodrębniając z pejzażu barwne formy natury, dopełnia je o swoje refleksje, przeżycie, wrażliwość
wreszcie o abstrahowanie i nadanie obrazom formy wyobrażenia. Strukturalne obrazy są efektem autorskiej grafizacji form zaczerpniętych
z natury, którym nadaje właściwą dla siebie abstrakcyjną kolorystyczną rytmikę.

Choć każdy z nas jest stylistycznie różny, to łączy nas nie tylko znajomość, zainteresowanie sztuką, ale i umiłowanie do twórczego
wyrażania się w malarstwie czystym, nieobarczonym literackością. Interesuje nas nie tylko czysta forma, nie sam kolor, ale „czyste malarstwo”,
w którym zawarta jest radość tworzenia obrazów. Można ją odnaleźć w zestawieniach barw czystych, w sposobie prowadzenia
narzędzia malarskiego, w geście malarskim, w liryzmie i poetyckiej aluzyjności do natury, wreszcie w balansowaniu na granicy realności
i abstrakcji. Nasza twórczość wywodzi się z tradycyjnego polskiego koloryzmu.

Wystawa mieści w sobie trzydzieści obrazów po dziesięć dzieł każdego autora, które są twórczymi kreacjami z ostatnich lat.
Lokując w obrazach nasze myśli, emocje i przeżycia, wierzymy, że są odbiorcy o podobnej wrażliwości.
Waldemar Kozub

Waldemar Żuchnicki Waldemar Kozub Michał Poręba 3 x kolor

WALDEMAR ŻUCHNICKI

e-mail: waldimax@op.pl

Urodził się w Tarnowie w 1954 r. Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Tarnowie.

Studiował Historię Sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, malarstwo na Wydziale Sztuk

Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu a następnie na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.

Dyplom z malarstwa na krakowskiej ASP w pracowni prof. Jerzego Nowosielskiego oraz aneks

z malarstwa architektonicznego w pracowni prof. Janiny Kraupe Świderskiej w 1985 roku. Tworzy

w dziedzinie malarstwa rysunku i grafiki. Aktywnie bierze udział w wystawach w kraju i za granicą.

Stypendysta Ministerstwa Kultury i Sztuki w latach 1986-1987. Stypendysta Fundacji Pollock Krasner

- Nowy Jork w 1991 roku.

MOTTO:

„Chciałbym osiągnąć w swoich obrazach ten stan idealny, który nie wiem, czy jest osiągalny w życiu. Stąd też dwoistość jednoczesna w moim malarstwie

połączenia geometrii i realizmu. Nakładam na siebie obydwie struktury, tak aby przenikały się nawzajem tworząc nową jakość i nową całość.

Chciałbym w ten sposób nadać nową treść pokazywanej rzeczywistości. Chciałbym, by to był obraz jedności i harmonii – świat utraconego raju”.

Dlaczego maluję? Co maluję? Dlaczego tak maluję?

Trudno to wyrazić słowami. Te pytania stawiam sobie od lat, każdego dnia.

Dlaczego maluję?

Dlatego, że muszę, że jest to dla mnie coś istotnego, naturalnego, bez czego nie byłbym sobą, bez czego moje życie byłoby niepełne. Maluję

dlatego, że kiedyś postawiłem pierwszy krok i zacząłem chodzić, że powiedziałem pierwsze słowo i zacząłem mówić, że namalowałem

pierwszą plamę i zacząłem malować.

Co maluję?

Świat, który mnie otacza. Taki, jaki widzę oczyma duszy. Człowieka widzianego w podobny sposób, rozdwojonego, rozdartego w dualizmie,

jasności i ciemności, dobra i zła, prawdy i kłamstwa, rozumu i uczucia, porządku i chaosu.

Dlaczego tak maluję?

Moje malarstwo poświęcone jest rozwiązywaniu zagadnień formalnych, stawia pytania o miejsce formy i koloru w naszej świadomości oraz

wpływ na nas tych elementów.

Sądzę, że świat naturalny jest pełen takiej ilości form, zdarzeń i zjawisk, że umysł ludzki nie potrafi ich ogarnąć całkowicie, stąd dążenie

do tworzenia modeli siatek, uproszczonych obrazów, które porządkują, segregują wszystko nieogarnione dając jednocześnie możliwość odczytania

szybko charakterystyki oglądanych przedmiotów.

---

MICHAŁ PORĘBA

e-mail: kihau@wp.pl

Urodzony w 1964 r. w Tarnowie. Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Tarnowie.

Studiował w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. Dyplom z malarstwa w pracowni prof. Ireny

Popiołek i prof. Aleksandra Pieńka w 1992 r.

Uprawia rysunek, malarstwo, rzeźbę, działania parateatralne oraz performance. Wykładał w Akademii

Pedagogicznej w Krakowie. Prowadził pracownię plastyczną w Tarnowskim Centrum Kultury. Jest

twórcą i autorem realizacji teatru plastycznego APRAPLA, prezentowanego m.in. na Festiwalu Działań

Plastycznych i Teatralnych w Tczewie, Festiwalu Komedii TALIA w Tarnowie także podczas Tygla Kultury

w Zielonej Górze, Ciężkowicach i Tarnowie. Autor pomników Jana Szczepanika i Andrzeja Małkowskiego

oraz hetmana Jana Tarnowskiego usytuowanych w centrum Tarnowa. Prace prezentował na wielu wystawach

w kraju i za granicą.

Nagradzany min. za performance: „Magiczny Środek Ziemi” w Ogólnopolskim Przeglądzie Projektów Edukacyjnych „Vademecum – pójdź ze

mną” organizowanym przez InSEA (Międzynarodowe Stowarzyszenie Wychowania przez Sztukę), na Europejskim Kongresie w Poznaniu

za performance „Vitae...”, w Międzynarodowym Konkursie Sztuki Współczesnej „Tarnowskie Klimaty” oraz nagrodą Prezydenta Miasta Tarnowa.

Do 2015 był wiceprezesem Okręgu Tarnowskiego ZPAP .

Wolności oddać nie umiem

W mojej twórczości odnaleźć można różne dziedziny sztuk wizualnych. Pojawia się malarstwo, rzeźba, kolaż fotograficzny czy działania parateatralne

np. perfomance. Jednak w tej mojej niejednorodności formalnej najbardziej wolny czuję się w malarstwie. “ Wolności oddać nie

umiem (…)” powtarzając tekst znanej piosenki nie odstawiam pędzla. W dążeniu do wolności nie jestem jednak egocentrykiem i nie ograniczam

jej odbiorcom moich kompozycji. Na czym to polega? Na niejednoznaczności mojej propozycji malarskiej i choć trudno w niej doszukać

się literackiej anegdoty, to z lubością słucham fabularnych opowieści i fantastycznych historii przedstawianych przez oglądających uczestników.

Tym sposobem, za pomocą indywidualnych wrażliwości i wyobraźni powstaje nowa wartość kontynuowana u odbiorców. A więc mój

obraz jest jakby nie skończony i potrzebuje aktywnego , kreatywnego człowieka, który w swoim umyśle zwielokrotni go bez technik reprodukcyjnych.

Inspiracją moją jest głównie natura z jej aspektami makro i mikro kosmosu, co pozwala mi na konstruowanie form abstrakcyjnych pozbawionych

zakodowanych skojarzeń pamięciowych. Prawa fizyki, (te już odkryte i te przysłonięte dla naszego umysłu) kierują moje myśli

w kierunku światła, które to w tajemniczy sposób częściowo zostaje w różnych przedmiotach, a częściowo odbija się, stąd moje zainteresowanie

kolorem. Kolor daje możliwości tworzenia symfonii z jej harmoniami i dysharmoniami potęgującymi napięcie i emocjonalną ekspresję.

Również celowo posługuję się terminologią muzyczną, bo muzyka chyba najbardziej ze wszystkich sztuk bliska jest abstrakcji. Jej materia ma

charakter ulotny i dlatego mamy wrażenie, że jej nie posiada?

Uważam, że sprawy materialne trochę nas ograniczają, dlatego materię malarską (farby, płótno itp.) czasem zamieniam na światło w jego

czystej formie i dźwięki w kompozycji muzycznej, wykorzystując je jako integralne elementy moich działań parateatralnych. W malarstwie

ta sfera pozamaterialna – metafizyczna powstaje jednak przy użyciu realnych, namacalnych środków - w połączeniu z odbiorcą i jego

wrażliwością - odrywa się w sfery nie zbadane i dysponujące nieograniczoną wolnością.

Chrońmy więc naszą wolność.

---

WALDEMAR KOZUB

e-mail: wa.kozub@wp.pl

Urodzony w 1956 roku w Kielcach. Absolwent Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych w Kielcach.

Studia na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, w pracowniach: prof.

Mirosława Piotrowskiego, prof. Krzysztofa Candera, prof. Edmunda Piotrowicza. Dyplom w pracowni

malarstwa prof. Stanisława Borysowskiego w 1984 roku. Od 1986 roku wykładowca akademicki. Obecnie

wykładowca w Politechnice Świętokrzyskiej w Kielcach. Tworzy w zakresie malarstwa, rysunku,

grafiki i fotografiki. Autor 40 wystaw indywidualnych. Brał udział w ponad 270 wystawach zbiorowych.

Prace w zbiorach muzealnych, galeriach oraz kolekcjach prywatnych w kraju i za granicą. Licznie reprodukowane

w albumach i katalogach sztuki. Animator działań edukacyjnych i kulturalnych: wystaw, konferencji,

konkursów, plenerów plastycznych i fotograficznych.

Wyobrażenia z Natury

Podstawowym motywem, niezmiennym od początku mojej twórczej działalności, na którym osnute są tematy obrazów jest natura, służąca

jako źródło powstałych kreacji rysunkowych, graficznych i malarskich, odległych jednak od werystycznego obiektywizmu i inwentaryzacji.

Moja twórczość zawieszona jest pomiędzy obserwacją natury i abstrakcją nieustannie na niej nadbudowywaną. Tworzenie obrazów jest dla

mnie ciągłym dążeniem do unaoczniania emocji, ale jest również refleksją płynącą z intuicyjnego badania ogromu natury, którego jestem

cząstką.

Moje wyobrażone obrazy odnoszą się w sposób intuicyjny i emocjonalny do realnej przestrzeni, którą kontemplowałem, w której powstał

materiał wyjściowy do ich wykonania. Tworząc obrazy koncentruję się na pogłębieniu ekspresji wybranych form plastycznych, form zredukowanych

do prostych elementów, ekwiwalentów wizualno-emocjonalnych natury. W wyodrębnionych z realnego świata ekwiwalentach

natury, odkrywam nową warstwę, w której zamykam swoje przemyślenia, swoje emocje, swój wewnętrzny świat. Proponuję odbiorcy

optyczną syntezę układu form, barw, przestrzeni, ich wzajemnych relacji, wewnętrznego dialogu obrazu. Dążę do harmonizowania wszystkich

elementów kompozycji, w rezultacie do wyodrębnienia z natury pierwiastka piękna i przedstawienia go w abstrakcyjnej formie.

Staram się dotrzeć do samej istoty natury, do elementarnych, skupionych w niej jakości, z których dopiero później wyłoniło się wielkie

bogactwo znaczeń rzeczywistego świata. Świat moich kompozycji musi być harmonijny i posiadać rytm. Rytmem w moich obrazach jest

najczęściej światło, które podsyca barwy, nadając im charakter wewnętrznej emanacji. Światło w kontraście z warstwami, nagromadzeniami

linii i plam barwnych o różnych tonacjach wyznacza moją nierzeczywistą przestrzeń; uchwyconą, wyobrażoną i zapisaną na płaszczyźnie

za pomocą własnych reguł. Nie jest to przestrzeń obiektywna, możliwa do określenia, zmierzenia, pozwalająca na wytyczenie jej granic,

czy uwarunkowana jakimikolwiek prawami. To przestrzeń moich obrazów.