Mascullinea – zbiór męskich historii

Zapraszamy na wernisaż wystawy malarstwa, fotografii, collage, video, obiektów pt. MASCULLINEA – zbiór męskich historii
Bogusława Bachorczyka / Piotra Gajdy / Pawła Haincla / Bartka Jarmolińskiego / Piotra Kotlickiego / Roberta Kuśmirowskiego / Pawła Łyjaka

Kurator: Bartek Jarmoliński

Galeria Górna i Diolna
Dnia 1 czerwca o godz. 18.00
ul. Kapitulna 2, 25-011 Kielce

MACSULLINEA – zbiór męskich historii
Zebrany w jedną całość zbiór utworów, tekstów, notatek różnych autorów, określany jest, jako miscellanea. Zbiór ten zawierać może różne aspekty
tematu dotyczące głównego motywu opracowania. W ujęciu prac będących wypowiedziami w obszarze sztuk wizualnych prezentowanych w wystawie
autorów, nazwa zmodyfikowana została dla dokładnego nakreślenia znaczenia ekspozycji. Tak, więc miscellanea zastąpiona została mascullineą
będącą zbiorem męskich historii. Określenie to zawiera dwa istotne aspekty dookreślane przez prace prezentowane na wystawie MASCULLINEA.

Po pierwsze, jest to zbiór prac stworzonych przez mężczyzn. Dlaczego? Zbieranie związane jest z kolekcjonowaniem, a kolekcjonerstwo w przestrzeni
kulturowej związane było najczęściej z płcią męską. Wybór prac w MASCULLINEI w znacznym stopniu ukazuje wrażliwość i zaangażowanie
mężczyzn w wiele tematów, związanych z ich doświadczeniami, wspomnieniami i odniesieniami do tego, co było. Po drugie, przeszłość jest
płaszczyzną łączącą wszystkie prezentowane tu prace. Są to historie autorstwa siedmiu artystów, których prace składają się na całość wystawy. Przeszłość,
jako istotny element ciągłości liniowej czasu, będąc częścią czasoprzestrzeni, zawiera w sobie wszystkie zdarzenia, historie, jakie już miały
miejsce. Doświadczanie wspomnień związane jest z przechowywanymi w pamięci długotrwałej obrazami, odczuciami i przeżyciami zaistniałymi
pod wpływem wydarzeń, jakie miały miejsce. Do nieokreślonej wielkości zbioru doświadczeń, wspomnianych tu przeżyć i odniesień, jakie usytuowane
są w przeszłości, należą ludzie, zdarzenia, miejsca i… rzeczy.

Wydarzenia z przeszłości mające wpływ na czas późniejszy, dokładniej na teraźniejszość, odnoszą się tu w aspektach zdarzeń w kontekście zarówno bliskich jak i obcych osób, miejsc i rzeczy. W tym właśnie miejscu usytuowane są prace Roberta Kuśmirowskiego, który niejednokrotnie określany był, jako „genialny imitator” czy „fałszerz, manipulator rzeczywistości”. Seria Jego rysunków nazwanych, „Rysumentami” jest doskonałym falsyfikatem rzeczywistych dokumentów, stron zeszytów, listów czy kopert pocztowych z wszystkimi oznaczeniami. Perfekcyjne „falsyfikaty” wykonane zostały w sposób najlepiej oddający charakter i podobieństwo odtwarzanych obiektów. Prace te najczęściej budowały przeświadczenie oglądających o autentyczności przedmiotów. W sztuce Roberta Kuśmirowskiego nie jest możliwe jednoznaczne określenie tego, czy to, co, widzimy jest tym, czym jest w swojej istocie. Obiekty wykreowane poprzez misterne kopiowanie,
znalezione, pozyskane, przestają u niego różnić się. Granica pomiędzy wykreowanymi a prawdziwymi przedmiotami przestała istnieć. W Jego sztuce
przedmioty faktyczne splatają się ze stworzonymi przez niego. Zapisy dźwiękowe, video, obraz fotograficzny, są natomiast następstwem kreacji,
która zainicjowała jego drogę twórczą w obszarze sztuk wizualnych.

Faktyczne przedmioty, wykorzystuje w swojej twórczości również Paweł Łyjak. Jego gablotki, apteczki i zabawki dziecięce, określić można by, jako przedmioty bezużyteczne czy niepotrzebne. Łyjak poprzez wykorzystanie ich nadaje im inne od poprzedniego znaczenie, w którym pojawia się postać chłopca-autora, wpisana w ramy ciężkiego dzieciństwa, z którym rozlicza się będąc dorosłym już mężczyzną. Pracą Łyjaka o szczególnym znaczeniu jest „Medalion”. Obiekt ten jest rodzajem pożegnania i „uśmiercenia” dzieciństwa. Łyjak wykorzystał tu swoje zdjęcie przedstawiające małego chłopca, które umieścił na wypukłej i owalnej formie jednoznacznie przypominającej porcelanowe zdjęcia nagrobne. Jego historia i odniesienia do różnych typów „czarnych osobowości” (np. Mussolini) do własnej, znalazła kontynuację w pracach z cyklu „Komunia święta” i „Nieprzypadkowa geometria osobowości”.

Sytuacje z życia, mentalność, która daje się we znaki, absurd i przemoc, są motywami, jakie cechują bohaterów obrazów Piotra Kotlickiego. W jego pracach malarskich, zarówno na mniejszych jak i większych formatach, ukazane postacie przedstawione zostały najczęściej fragmentarycznie. Nie posiadają one indywidualnych cech konkretnych osób (pomimo pojawiania się na obrazach postaci mężczyzn). Indywidualność sprowadza artysta do kreowanej przez siebie sytuacji, w którą wprowadza postacie. Kotlicki wykorzystuje też synonimy malowanych przez siebie scen i postaci, by podkreślić realność mentalności i postrzegania świata spotykaną u wielu ludzi. Kotlicki nakreśla znaczenie poszczególnych prac nadając im osobliwe tytuły, jak choćby „Serce ma obecnie po prawej stroni”, „Ten tutaj jakiś taki dziwny” czy „Uporządkowana obecność”.

Krytyczny charakter i niekwestionowane poczuciem humoru są cechami prac Pawła Hajncla. Jego odniesienia do rzeczywistości w dość wyraźnie nakreślony sposób obrazują absurd, obłudę, małostkowość i niejednokrotnie głupotę. Hajncel przy niekonformistycznym sposobie obrazowania mentalności i sytuacji z nieodległej przeszłości, w serii niewielkich prac, zatytułowanych, jako „Galeria Malarstwa Tekturkowo”, komentuje malarsko rzeczywistość z typowym dla siebie poczuciem humoru. Artysta ten, zarówno, jako malarz, rysownik jak i performer, jest jedną z najbardziej wyrazistych postaci rodzimej sztuki. Jego performance, wykonywane najczęściej w przestrzeni miejskiej, są sytuacjami, jakie zaskakują przechodniów, świadków dziejących się sytuacji wykreowanych przez artystę. Filmy, w których sam autor jest postacią pierwszoplanową, są zapisem jego działań performatywnych, w jednym z filmów np. powtarza odruchy stojącego
obok ojca, kichając, kaszląc na tle biało czerwonym (w filmie „Ja, mój stary i flaga narodowa” z 2007), czy też w biało-czerwonym ubraniu odgrywa
jednoosobowy spektakl prezentując historię Polski w video-performance „Historia jednego narodu” z 2006 roku.

Piotr Gajda, zajmujący się głównie performance, w filmie „Płynę” z 2017 roku, odnosi się do biegu życia, przemijania i emocjonalności człowieka. Autor płynąc łodzią po rzece w scenerii pięknego polskiego pejzażu, pojawia się wraz z młodą dziewczyną, która trzyma w rękach linę łodzi, w której płynie bohater. Wspomnianą tu dziewczynę, utożsamić należy z młodością, pięknem i emocjami. Symbolika, jaką widać w filmie Gajdy, posiada pewne analogie z przedstawieniami „Thanatos” Jacka Malczewskiego. W obrazach wybitnego symbolisty, widnieje postać młodej, silnej i urodziwej kobiety, która przychodzi do zmęczonego już życiem mężczyzny, by położyć mu palce na powiekach, dać ukojenie i zabrać ze sobą. Film Gajdy odnosząc się do drogi życia, obrazuje w symboliczny sposób dwa popędy, o jakich pisał Freud. Jest to popęd do życia i popęd do śmierci, która będzie nieuniknionym końcem życia każdego. Symboliczny charakter pracy Piotra Gajdy podkreślony jest czarno białą kolorystyką obrazu filmowego, który łączy przeszłość, teraźniejszość i nieuniknioną przyszłość.

Polemizując z utartymi schematami myślowymi na temat mężczyzn, Bogusław Bachorczyk w swojej twórczości odnosi się do historii wizerunków męskich. Jego „męskie kroje” i większość przedstawień w pracach malarskich, fotograficznych i collage, obrazują mężczyznę, najczęściej samego autora. Jego postać wbrew utartym schematom, obnaża swoje „ja”. Obraz ten jest przedstawieniem człowieka, który nie wstydzi się okazywać emocji, potrzeb czy nawet zachcianek. Bachorczyk nawiązuje również do przedstawień żołnierzy, którzy utożsamiając walkę o ideały, mieli by utożsamiać siłę i być „twardzielami”, którym nie przystoi okazywanie emocji czy dokładniej emocjonalności, która kulturowo przypisywana była kobietom. Jego bohaterowie ukazywani są często fragmentarycznie, umownie, są to również rozczłonkowane sylwetki ciał męskich ukazujące okropności wojny. Stosowana przez Bachorczyka gra skojarzeniowa posiada również dozę humoru, którą odczytać możemy poprzez tytuły jego prac, jak w cyklu: „Męska biżuteria. Odznaczeni” z 2011/2012 roku, „Anioł nosi wodę” (2011), czy „To nie jest fajka” (2009). Symboliczne postacie męskie przedstawiane przez niego, kontrastują z większością wizerunków męskich, jakie znamy nie tylko z historii sztuki. Artysta jest jednym z najistotniejszych twórców, poruszających się w obszarze sztuk wizualnych, odnoszących się do tematyki
męskości i kluczowego znaczenia w tym kontekście, aspektu przeszłości.

Odniesienia do wybranych historii i postaci jakie zajmują moją uwagę od pewnego już czasu, znalazły obszar wspólny z pracami artystów, których zaprosiłem do udziału w Mascullinei. Odkrywanie nurtujących historii z przeszłości dało tu możliwość nowej interpretacji zdarzeń i postaci.

Pojawiające się w mojej twórczości sylwetka Jacka Malczewskiego i Stanisława Wyspiańskiego, były dla mnie odniesieniami do stworzenia prac z cyklu: „Uwarunkowania genetyczne” (2015 / 2018) oraz „Piękna i bestia” (2018). W odróżnieniu od szukania podobieństw z Jackiem Malczewskim, małżeństwo Wyspiańskich, budzące sprzeczne opinie, od lat było dla mnie historią, wobec której nie mogłem przejść obojętnie z racji przeciwieństw Stanisława i Teofili. Przykład Wyspiańskich wynikł z potrzeby identyfikacji z nadwrażliwcem, wizjonerem i tytanem pracy, jakim był Wyspiański. Historia ta była i jest dla mnie nadal, zestawieniem przeciwieństw, które spotkały się w odległej przeszłości. Odległej i w jakiś sposób mojej, z uwagi na fakt, że wywiera na mnie silne wrażenie do dzisiaj.

Wszystkie prace, jakie znalazły się w tytułowym „zbiorze męskich historii” odnoszą się do różnych historii i w różny sposób. Wyznacznikiem doboru prac była tu przeszłość w odniesieniu do postaci własnej, przechowywanych z różnych powodów w głowie: historii, miejsc i rzeczy. Mascullinea, ukazuje mężczyzn z różnych stron, w wielu aspektach, które warte są analizy, choćby z powodu zaprzestawania myślenia i postrzegania wszystkich mężczyzn w oparciu o utarte od dawna schematy na temat ich właśnie płci.

Bartek Jarmoliński

Bachorczyk Bogusław / Gajda Piotr / Haincel Paweł / Jarmoliński Bartek / Kotlicki Piotr / Kuśmirowski Robert / Łyjak Paweł

Bachorczyk Bogusław Urodził się w 1969 roku. Pochodzi z Suchej Beskidzkiej, studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie obecnie pracuje. Jego twórczość dotyczy post-batalistyki, właściwości i mechanizmów pamięci oraz problematyki współczesnych definicji męskości. Tworzy na styku różnych mediów: malarstwa, rzeźby i fotografii. W swojej pracy często używa typowo rzemieślniczych technik. Ważnym jego dziełem jest mieszcząca się w Krakowie pracownia, która jest nieustannie przekształcaną przestrzenią twórczych poszukiwań. Ma w swym dorobku kilkadziesiąt wystaw indywidualnych i udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą.

wystawy indywidualne wybrane:
2017 - Chlorofil utracony/Królik, który widział jutro”, Galeria ABC, Visual Park, Poznań - Między rzeczami (CKiS Konin, Wierza Ciśnień, Konin
2015- Prosimy nie strzelać, Galeria ATak, Warszawa
2014- Voyage, voyage, Galeria Zderzak, Kraków
2013- Odznaczeni, Muzeum Narodowe w Krakowie - Czysta 17, Bunkier Sztuki, Kraków
2011 - Pocałuj mnie w pierścionek, Bunkier Sztuki, Kraków
2010 - Męskie Kroje, Galeria Floriańska 22, Kraków / Ratusz Miejski, Norymberga

Gajda Piotr

Urodził się w Piotrkowie Trybunalskim, gdzie mieszka do dzisiaj. Studia w PWSSP w Poznaniu. Dyplom w 1984 roku. W latach 1990 – 1994 prowadził niezależną galerię sztuki współczesnej Galeria
OFF. W latach 1995 – 2000 organizował Międzynarodowe Spotkania Artystyczne TRANSLACJE. Od 1999 do dziś wraz z przyjaciółmi prowadzi Międzynarodowy Festiwal Sztuki INTERAKCJE. Zajmuje się malarstwem, video i performancem. Od wielu lat tworzy z Gordianem Piecem i innymi Grupę artystyczną RESTAURACJA EUROPA. Uczestniczył w wystawach i festiwalach performance w Polsce i Europie.

Haincel Paweł

Urodził się w 1967 roku. Jeden z najbardziej kontrowersyjnych, radykalnych artystów w Polsce. Jego akcje w przestrzeni publicznej dały powody do ogólnopolskich debat w mediach, o jakości, zależnościach i funkcjach społecznych. Członek niezależnych grup i stowarzyszeń artystycznych: Stowarzyszenie Twórców Kultury Niezależnej Kil-210, Stowarzyszenia Galeria Xylolit, Legenda Grupa Momentaryzm Ścierwo, hardpunkowej grupy Pogodancepolo i TTCCzarny Niejadek, Human-ex, Gruse Hajncel Group, Rewolucja 2010, Kultura Aktywna, Nasza Wiara. Współpracował z tygodnikiem „Przekrój”, gdzie publikowany był jego cykl: „Tekturkowo”. Uczestnik festiwali sztuki, wystaw zbiorowych, wystaw indywidualnych w Polsce, Wielkiej Brytanii, Austrii, Rosji, Szwecji, USA, Litwie. Kandydat do Parlamentu Europejskiego z ramienia Partii Zielonych w 2014 roku. Zajmuje się malarstwem, rysunkiem, filmem video, muralami, działaniami w przestrzeni publicznej. Celem jego różnorodnych zajęć jest samokształcenie, krytyka i kształtowanie zachowań społecznych. Jego akcja „Motyl na procesji” z 2011 roku, stała się tematem ogólnopolskiej debaty w mediach o roli i przynależności przestrzeni publicznej w Polsce. Pracuje w dwóch obszarach. Wewnętrznym, czyli w pracowni, gdzie pielęgnuje i rozwija osobiste wątki, uprawiając malarstwo, rysunek, formy rzeźbiarskie, filmy video. I zewnętrznym, w przestrzeni poza pracownią, gdzie zabiera głos w sprawach społecznych, próbując kreować i wpływać na otaczającą rzeczywistość. Według samego Hajncla, jego twórczość przywraca podstawową funkcję sztuki. Ponownie wpisuje ją, jako głos w debacie społecznej. Sztuka w jego wykonaniu zawsze nacechowana jest szczerością, odwagą i indywidualnością. Nie ma dla niej barier a życie jest jej podporządkowane.

Jarmoliński Bartek - Kurator wystawy

Urodził się w 1975 roku. Ukończył Akademię Sztuk Pięknych im. Wł. Strzemińskiego w Łodzi, dyplom w 2001 r. w 2018 roku uzyskał tytuł doktora Sztuk Pięknych w Instytucie Sztuk Pięknych
UJK w Kielcach. Zajmuje się malarstwem, collage, rysunkiem, performance. Ma w swym dorobku ponad 30 wystaw indywidualnych i udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą. Jego prace znajdują się w zbiorach BWA Galerii Bielskiej, Centralnego Muzeum Włókiennictwa w Łodzi, Fundacji Ateneum w Warszawie, Kolekcji Hestii w Sopocie, Muzeum Regionalnym
w Brzezinach.

wystawy indywidualne/wybrane
2018
- Welcome to the Jungle, 101 Projekt Galeria Sztuki Współczesnej, Warszawa
- Portret własny jako obraz będący komunikatem w obszarze kulturowym,
Galeria Mała BWA Kielce
2017
- Powrót w rodzinne strony / Jacek Malczewski – Bartek Jarmoliński,
Muzeum Regionalne, Brzeziny
- Dzień mężczyzny 2, Galeria Olympia, Kraków
- Dzień Mężczyzny, Galeria Tłustym Drukiem, Łódź
2016
- Wotum, Wozownia, Toruń
- Introdukcja / Jacek Malczewski – Bartek Jarmoliński, Muzeum Miasta Łodzi, Łódź
- Układ limbiczny, BWA, Kielce
- Układ limbiczny, Galeria Zielona, Busko Zdrój
- Toksemia, Galeria NURT / ZPAP, Toruń (z Iwoną Demko)
2015
- Organica, Wozownia, Toruń
- VICE,CS Solvay, Kraków
- Panaceum, BWA, Gorzów Wielkopolski
- Versus, Galeria Sztuki im. Jana Tarasina, Kalisz (z Iwoną Demko)
- Misinterpretation, Eden Court, Inverness, Scotland
- Vice Versal, Galeria Korekta, Warszawa (z Iwoną Demko)
- Uwarunkowania genetyczne, Galeria Olympia, Kraków
2014
- Antyatlas, Galeria Pusta, Katowice
- Psychobiologic, Ośrodek Działań Artystycznych, Piotrków Trybunalski
2013
- Zderzenia, Baszta czarownic, Bałtycka Galeria Sztuki Współczesnej, Słupsk
- Stany skupienia, Galeria Korekta, Warszawa
2012
- Gdzieś jest lecz nie wiadomo gdzie świat w którym baśń ta dzieje się,
Galeria Olympia, Kraków
- Sacrum Commercium, Centrum Promocji Młodych
Muzeum Częstochowskie, Częstochowa
- Impossible, SH Studio, Warszawa
2011
- Cooltowi, Otwarta Pracownia, Kraków
- Santo Subito, Labolatorium, Centrum Sztuki Galeria El, Elbląg
- Saint M, Galeria Od Nova, Toruń, Galeria Zero, Berlin, Germany
- Konflikt jako źródło wartości, Rynek Sztuki, Łódź
- I’m polish men, Muzeum Regionalne, Brzeziny
2010
- Santo Subito, Sztukpol, Stróżówka, Łódź
- Dobre wszystko co dobre, Galeria Przy Automacie, Warszawa

Kotlicki Piotr

Urodził się w 1972 roku. Malarz, twórca filmów eksperymentalnych. Absolwent Akademii SztukPięknych w Łodzi na Wydziale Edukacji Wizualnej; dyplom w 2000 roku pod kierunkiem prof. Ryszarda Hungera. Wykładowca Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Laureat Grand Prix III Interference Festival w Gdańsku (Teatr Szekspirowski, 2016) i Grand Prix IV Piotrkowskiego Biennale Sztuki (2017); shortlisted konkursu „100 Painters of Tomorrow” londyńskiego wydawnictwa Thames & Hudson.

wystawy wybrane
2018
- Szaleniec w swoim ogrodzie, Assembly Gallery, Berlin
- Hotel Europa, Galeria Felix Frachon, Bruksela
2017
- Barbarzyńcy, ODA, Piotrków Trybunalski
- Bielska jesień, Galeria Bielska, Bielsko-Biała
2016
- Spilotek, Drei Ringe, Lipsk
- Zamieniamy się w nicość – zawołał generał, Galeria Sandhofer, Salzburg
2015
- Są tu miejsca z których skaczę raniąc się nieraz do krwi, Galeria Olimpus, Łódź
2013
- Splendor tkaniny, Galeria Narodowa Zachęta, Warszawa
- Dazibao, Ningbo Museum of Art, Ningbo, Chiny
2012
- Wejdź na poziom 2.0, Narodowy Instytut Audiowizualny, Warszawa
- Madatac, The Contemporary Audio-Visual&New MArts Festival, Madryt
- Początek końca, Festiwal Simultan, Timisoara

Kuśmirowski Robert

Urodzony w 1973 roku w Łodzi. W latach 1998-2003 studiował na Wydziale Artystycznym Instytutu Sztuk Pięknych na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, gdzie uzyskał dyplom w pracowni rzeźby prof. Sławomira Andrzeja Mieleszki. W roku akademickim 2002-2003 przebywał na stypendium w Pracowni Metalu i Modelowania na Uniwersytecie Rennes 2, Beaux-Arts Rennes. Był nominowany do Paszportów „Polityki”, a w 2003 roku znalazł się na pierwszym miejscu rankingu internetowego magazynu Raster. Związany z Fundacją Galerii Foksal w Warszawie. Mieszka i pracuje w Lublinie. Kuśmirowski odwołuje się do pamięci, historii i nostalgii, jaka towarzyszy kulturze wizualnej z odległej i nieco bliższej przeszłości powoli znikającej pod kolejnymi warstwami. Dzięki temu w jego pracach ujawnia się też wątek wanitatywny – odtwarzanie minionej kultury materialnej staje się sposobem podejmowania tematu krótkotrwałości, przemijalności i śmierci. Podobny charakter mają też jego akcje i działania performerskie, czasami uzupełniane komponowaną przez niego muzyką. Ma w swym dorobku kilkadziesiąt wystaw indywidualnych i udział w wielu wystawach międzynarodowych i w Polsce. Jego „Tężnia” prezentowana była w ostatnich latach w kilku miejscach w kraju, m.in. w Krakowie, Warszawie, Kielcach. Do najważniejszych realizacji Kuśmirowskiego należą „Masyw kolekcjonerski” (Bunkier sztuki, Kraków, 2009), „Bunkier” (Barbican Gallery, Londyn, 2009), „Kanał” (Galeria Manhattan, Łódź, 2006) „The ornaments of anatomy”
(Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa, 2006) „Rysumenty” (Galeria Biała, Lublin, 2002).

Łyjak Paweł

Urodzony w 1983 roku. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Dyplom w roku 2008 na wydziale Grafiki w pracowni prof. Henryka Ożoga. Obecnie doktorant na
Uniwersytecie Jana Kochanowskiego w Kielcach. Poszukująca, sięgająca po różnorodne środki formalnego wyrazu twórczość Pawła Łyjaka oscyluje zwykle wokół tematu własnego
ja poddawanego nieustannej artystycznej wiwisekcji. Tworząc kolejne prace artysta korzysta z intymnych, często bolesnych doświadczeń z przeszłości, które konfrontuje ze współczesną mu rzeczywistością. Z pozornie nielogicznych strzępów pamięci buduje wielowarstwowe kompozycje, w których poszczególne obszary oglądów świata mieszają się ze sobą niejednokrotnie przecząc sobie i wykluczając się wzajemnie. Emocjonalne, niemal kompulsywne zestawienia znaków to przede wszystkim próba znalezienia uniwersalnej odpowiedzi na pytania o sens kondycji jednostkowego istnienia. W kontrastach i paradoksach form i znaczeń Paweł Łyjak odnajduje możliwość opowiedzenia o wszystkim tym, co niemożliwe jest inaczej do wyrażenia.