Niewinność

Biuro Wystaw Artystycznych w Kielcach zaprasza do Galerii Górnej i Dolnej na wystawę Sylwestra Ambroziaka „Niewinność”, na której prezentowane będą rzeźby i filmy. Otwarcie wystawy odbędzie się 19 marca o godz. 18 na zewnątrz budynku BWA.

Na wystawę zapraszamy po otwarciu instytucji kultury.

„Hominidy Sylwestra Ambroziaka: ich jajowate, nieproporcjonalnie duże głowy, beznose, gładkie, nieruchome zwierzęco-ludzkie twarze z szeroko rozstawionymi wypukłymi, okrągłymi oczami i łakomymi ustami, krępe sylwetki i długie, małpie ręce, a także emanująca z ich ciał skondensowana, prymitywna energia, budzą skojarzenia z pierwotnością i zwierzęcością kierowaną instynktem. Męskie, ze sterczącymi potężnymi fallusami, rzadsze – żeńskie, i te niby-dziecięce, drobniejsze i bezpłciowe, samotne lub splecione w miłosnym uścisku czy zaciekłej walce, pojedyncze lub w dużych grupach, a nawet w stadach, komunikują się ze sobą – i z odbiorcami – mową ciała; zadziwiająco precyzyjną i – równie zadziwiająco – ludzką. Szczątkowa, wyrażana tylko układem ust, mimika bezmyślnych, obojętnych, jakby lekko zdziwionych twarzy, kontrastuje z wyrazistą ekspresją gestów i gwałtownością ruchów sprężystych ciał.

Ich widok z jednej strony budzi głęboko zakorzenione w ludzkiej podświadomości lęk przed obcym i niechęć do innego, lecz z drugiej, uczucie pewnego rodzaju gatunkowej bliskości, wywołanej wyczuwalnym autentyzmem prymarnych ludzkich odruchów i instynktownych reakcji. Odnosi się wrażenie, że artysta celowo pozbawia je podstawowych indywidualnych cech: zróżnicowanych rysów twarzy, sylwetek czy chociażby ubioru, właśnie po to, by móc obnażać i jak najbardziej czytelnie ukazywać prawdziwą naturę człowieka: tę uniwersalną, wspólną wszystkim na poziomie zbiorowej podświadomości, nie zakłócaną jednostkowymi sytuacjami i nie zatartą kulturowymi maskami.

Podstawowe prawdy o kondycji i o dramacie ludzkiej egzystencji, obciążonej dziedzictwem ewolucji, uwikłanej w przemijalność czasu i materii, i jednocześnie rozpaczliwie pragnącej nadać sens swemu istnieniu, Sylwester Ambroziak definiuje doskonale adekwatną do nich figuratywną formą swoich rzeźb, często dodatkowo wchodzących ze sobą w relacje w ramach złożonych, przestrzennych instalacji (…) – napisała dyrektor BWA Stanisława Zacharko-Łagowska.

Sylwester Ambroziak

Urodził się w 1964 roku w Łowiczu. Studiował na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, dyplom w pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego w 1989 r. Swoje prace prezentował na ponad stu wystawach indywidualnych oraz brał udział w ponad stu czterdziestu wystawach zbiorowych w Polsce i na świecie. Był wielokrotnym stypendystą, między innymi: Fundacji Notoro i Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku, Fundacji Kultury czy Kulczyk Foundation. Trzykrotnie nominowano go do nagrody „Paszporty Polityki” – w 1994, 1999 i 2008 roku.

Ambroziak zajmuje się rzeźbą, rysunkiem, a także instalacją oraz eksperymentalnym filmem animowanym. Jego rzeźby to przede wszystkim pokaźnych rozmiarów figury w drewnie, choć obecnie wykorzystuje także silikon, masy akrylowe i żywicę epoksydową.

Debiutował jeszcze jako student, kilkakrotnie przed dyplomem prezentując w Galerii Dziekanka i na ASP swoje akcje i rzeźby. Prace te wpisywały się w nurt Nowej Ekspresji w sztuce młodych. Również w późniejszej twórczości artysta swój styl opiera na ekspresjonistycznych środkach wyrazu: uproszczeniu i zbrutalizowaniu kształtów, przerysowaniu proporcji oraz kontrastowej polichromii. Na wyraz jego rzeźb oddziałała sztuka prymitywna, archaiczna i ludowa, w tym charakterystyczne cechy formalne figur i masek afrykańskich. Rolę współczesnego twórcy porównuje Ambroziak z działaniami szamana – artysty, kapłana i uzdrowiciela. W swoich dziełach chętnie podejmuje motywy i tematy antyczne, przedstawiając je w zgoła nieklasycznej formie. Drugim ulubionym jego wątkiem są tematy biblijne i chrześcijańskie, często poddawane – poczynając od drastycznego dyplomu – interpretacji i uaktualnieniom dalekim od kanonu i doktryny.

Istotną rolę w twórczości Ambroziaka odegrała sytuacja polityczna w Polsce w latach 80. oraz dominująca rola katolicyzmu w polskim społeczeństwie. Z drugiej strony artysta reaguje na współczesną kulturę masową (w tym: komiksy, kreskówki, filmy z gatunku science fiction) i agresywne przekazy medialne. Figura lalki służy mu do konfrontacji nieskrępowanej dziecięcej wyobraźni z nieustannym zmaganiem z brutalną rzeczywistością. Groteskowo zdeformowane, przeskalowane i nieoszlifowane postacie Ambroziaka są niemalże prowokacyjnie brzydkie. Nazywane przez artystę „Minotaurami” i „Laleczkami”
humanoidalne istoty o anonimowych twarzach jednocześnie dają świadectwo i rzucają wyzwanie naszej współczesności.