Świat pachnie baśnią

Wiesz? Bo całe to zbieranie zadziwień jest po to, by nie zapomnieć, że w świecie oczywistego nie ma nic. Odnajdziesz w nim trochę koloru, trochę słów, z których cicha wiara w to, że świat pachnie baśnią. Bo pachnie, prawda?

Galeria prac

www.okruchychwil.pl www.wegrzynski.pl

Wojciech Węgrzyński

O AUTORZE:
Otóż, na początku było zauważenie. Tata zauważył mamę. Potem już wszystko potoczyło się z biegiem planet. Ani za wolno ani za szybko. Urodziłem się w 1982 roku w Zabrzu. Dorastałem tu i tam, często z widokiem na brzuchate pagórki Beskidów, na które do dziś ochoczo się drapię. Nie bardzo lubiłem spać. Za to baśni słuchałem bardziej niż chętnie. Mama wyszywała koty w butach i łaty na kolanach. Ot, trudno się biega w drewniakach. Tata godził się na rysowanie kredkami świecowymi po ścianach. Trzy dni je później drapał. Były wyprawy z braćmi po patyki do lasu i chodzenie po drzewach. Były też drewniane miasta z klocków i wycinane kartki u pradziadka Antoniego. Było dużo miłości i mądrych nauczycieli. Były studia malarskie na Akademii Sztuki Pięknych w Warszawie, wyjazdy na Universidad del País Vasco w Hiszpanii, Udayana University w Indonezji i do Studio 5 w Londynie. Był śmiech i łzy, i zagubienia, ot, cały ten widzialny stragan zadziwień. I jakoś trzeba mi było o nim opowiedzieć. Człapię więc jak umiem i zmyślam. Słowem, rysunkiem, obrazem, fotografią, książką artystyczną i realizacjami ściennymi. W głębi duszy przeczuwam jednak, że cała ta wymyślanka nie warta byłaby funta kłaków, z całym szacunkiem dla Kłakostworów, gdyby nie przyjaciele i ciepło, które wyniosłem z rodzinnego domu. Wyniosłem i niosę Gdzieoczyponiosą. To ponoć bardzo piękne miejsce, warte odwiedzenia.